Om verkeersveiligheid te verbeteren zijn mooie ambities geformuleerd met als stip op de horizon 0 verkeersslachtoffers in 2050. Immers elk slachtoffer is er een teveel en een ander getal is niet acceptabel. Maar zijn we klaar voor de toekomst?
Zijn Gemeenten klaar voor de toekomst?
Zijn de gemeenten klaar voor de toekomst? Ik weet het niet. In mijn gesprekken met gemeenten als relatiemanager verkeersveiligheid voor de VNG heb ik bijna 100 gemeenten gesproken, wethouders, ambtenaren en een burgemeester. Van kleine plattelandsgemeente tot G4. Uit die gesprekken komt een heel wisselend beeld* en niet altijd even hoopvol. Gemeenten willen graag werken aan verkeersveiligheid met grote uitdagingen, zoals gebrek aan middelen, te weinig capaciteit of meer aandacht voor andere onderwerpen.
Ongestoord naar de finish
We zijn om heel veel redenen onderweg. Je hebt mensen zoals ik, die jaarlijks door de woestijn racen, maar de meesten rijden van en naar het werk, zijn vakantiegangers, vrachtwagenchauffeurs, maaltijdbezorgers, drukke consultants, etc. Iedereen is met eigen motief onderweg. Wat zij gemeen hebben is dat ze veilig aan willen komen. Daar heb je elkaar dus voor nodig. De mensen die je onderweg tegenkomt zijn op dat moment de belangrijkste mensen voor je, ook al ken je ze niet.
Onzekere tijden
661 verkeersdoden in 2019 – de CBS-cijfers kwamen vorige week weer hard bij mij binnen. 661 mensen, jong en oud, die niet meer thuiskomen. Ze hebben kinderen, een partner, ouders, vrienden.
#NOTME
Op 31 maart 2016 werd onze 21 jarige dochter Yannick door een, volgens het Openbaar Ministerie, appende automobiliste doodgereden. Yannick fietste samen met een vriendin op een open polderweg op Texel en werd van achteren aangereden met een snelheid van 80 kilometer per uur zonder dat er werd uitgeweken of geremd. Die zinloze dood liet diepe sporen na bij direct betrokkenen, familie, vrienden en bekenden en vormde de kiem, ook mede door het daaropvolgende onderzoek en de rechtszaak, voor de oprichting van Stichting Yannick.